müşkül

<ər.>

1. sif. Çətin, zor, çətin başa gələ bilən, çətin həll edilə bilən. Müşkül hal. Müşkül məsələ. – Mən and içirəm ki, indiyədək «Tərcüman» qəzetinin sahibi bir belə müşkül işə rast gəlməyib. C. M.. // Ağır, dözülməz. Səbr eyləmək olarmı bu müşkül müsibətə. A. S.. Müşkülə düşmək – çətinə düşmək, çıxılmaz vəziyyətə düşmək. Vay, vay! Nə yaman müşkülə düşdü işim, Allah! Fəryadimə yet kim, yanıram atəşə, billah! M. Ə. S.. Müşkül etmək – çətinləşdirmək, çətinə salmaq, ağırlaşdırmaq. Ta kuyi-yardə özümə mənzil etmişəm; Asan ikən özüm işimi müşkül etmişəm. S. Ə. Ş.. Müşkül olmaq – çətin olmaq. Eşitmədinmi, könül, eşq müşkül olduğunu; Sənə bu müşkül işi kim dedi ki, bünyad et! F.. Müşkül oldu çünki yol bulmaq onun imkanına; Göstərib lütfü-kərəm mən bəndeyi-fərmanına. M. P. Vaqif; // ağır olmaq, dözülməz olmaq. Elmsizlik bəlası müşkül olur, həqiqət. M. Ə. S..

2. is. Çıxılmaz vəziyyət, ağır vəziyyət; düyün. Müşkülü həll etmək. – Sən tanıtdın bu ellərə ömrün yazını; Varlıqdakı hər müşkülün öz mənasını. S. Rüst.. <Mahmud üçün> bu böyük müşküldən çıxmağa bir yol var idi, o da intihar! Ç..

3. məc. sif. Ağır, çox. Bu məlul, müşkül vaxtında Nigarın küsməyi Koroğlunun ürəyini qubarlandırdı. «Koroğlu».